Neostrada

Wstęp

Jest 15 stycznia 2001 roku. Ludzie otrząsają się, ze sylwestrowej zabawy, zaś młodzież przygotowuje się do zakończenia kolejnego w ich życiu semestru szkolnego. Zapowiadał się zwykły cichy dzień, który miał minąć niczym samochody na autostradzie. Śniadanie, obiad, kolacja i do łóżka. Czyż nie? Wydawać by się mogło, że nic szczególnego nie nastąpi. Ot taki typowy poniedziałek. Mówią, że poniedziałki przynoszą pecha i ogólnie to najgorsze dni tygodnia. Lecz czy aby na pewno? Telekomunikacja Polska przygotowywała się do uruchomienia nowego projektu, który miał zrewolucjonizować polską telekomunikację. Czym był ten projekt? Nowy typ telefonii? Kolejna sieć? Dzień ten na pewno zapisał się w kartach historii polskiej telekomunikacji. Nie 13, nie 14, a właśnie 15 stycznia 2001 roku nastąpiło pilotażowe uruchomienie nowej usługi – Neostrada. Szybki, szybszy, jeszcze szybszy dostęp do Internetu. To było to, czego TP S. A. poszukiwało. Nowy produkt, który zadowolił by wielu klientów. Zapraszam do lektury o kultowej Neostradzie.

Początki Neostrady - Warszawa

Pierwsza Neostrada to był tak naprawdę okres testowy. Została ona uruchomiona jedynie w Warszawie i tylko dla abonentów, którzy byli obsługiwani przez centralę przy ulicy Pięknej. Bazowała ona na technologii ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line), zaś do komunikacji wykorzystywała protokół PPPoE (Point-to Point Protocol over Ethernet), który oprócz kapsułkowania („zamiany”) ramek PPP w Ethernet, pełnił rolę uwierzytelniania po stronie centrali. Modemy jakie otrzymywali klienci to Siemens Speedstream 5660 oraz Siemens XpressLink NT1110. Modemy te działały w trybie bridge, co oznaczało, iż należało je podłączyć poprzez port Ethernet, a następnie utworzyć połączenie szerokopasmowe PPPoE, gdzie wpisywaliśmy login i hasło Neostrady. Jeżeli posiadaliśmy system starszy niż Windows XP, musieliśmy doinstalować sterowniki PPPoE samodzielnie. Były one zwykle dołączone do płytki instalacyjnego z zestawu, który oprócz modemu zawierał instrukcję instalacji oraz potrzebne okablowanie. Przewagą Neostrady nad SDI było to, iż połączenia telefoniczne nie zmniejszały prędkości. ADSL zamiast zajmować pełne pasmo, wykorzystuje wyższe częstotliwości od POTS aby transmitować dane w obu kierunkach (do działania Neostrady wymagane jest posiadanie linii telefonicznej od TP SA – wymóg ten był dość kontrowersyjny i Telekomunikacji wiele razy się za to dostawało). Asymetryczność dotyczyła downloadu i uploadu. Nie były one takie same, jedno z nich musiało być większe. W przypadku Neostrady wybór padł na pobieranie. Oferowana ona była w 4 opcjach: 265Kb/s, 512Kb/s, 1Mb/s oraz 2Mb/s. Każda opcja była coraz droższa, lecz zawierała różne dodatkowe usługi. Między innymi dynamiczny adres IP (na samych początkach był statyczny, zmieniono to jednak 12 listopada 2001r.) co było przeciwne do SDI, które oferowało stały adres IP. Nie mogliśmy przez to postawić serwera na tym łączu, jednak byliśmy niewrażliwi na blokadę adresu IP. Po restarcie modemu (lub po 24 godzinach) adres IP był zwalniany, a następnie przypisywany był nowy. Dodatkowo otrzymywaliśmy konta pocztowe, których liczba i przestrzeń różniła się od opcji Neostrady, serwer WWW, który nie obsługiwał PHP oraz domenę (.neostrada.pl lub .pl w zależności od wybranej opcji). Po wprowadzeniu pilotażowej usługi, uruchomiono jej komercyjną wersję. Powodowało to wiele problemów i ostatecznie zdecydowano się na złączenie obu grup przez co każdy miał takie same przywileje. Jedynie ceny pozostały oddzielne. Neostrada w tej formie żyła jedynie przez rok gdyż już w 2002 roku wprowadzono jej zastępcę.

Informacje o opłatach znajdują się w dołączonym arkuszu XLSX

Neostrada Plus - Szersza publika

Kolejnym ważnym dniem w „życiu” Neostrady był 1 lipca 2002 roku. Wtedy to Telekomunikacja Polska uruchomiła nową ofertę szerokopasmowego dostępu do Internetu. Nosiła ona nazwę „Neostrada Plus”. Oprócz niższego abonamentu, zwiększono wiele innych czynników jak pojemność poczty elektronicznej. Wersja Plus oferowana była tylko z jedną prędkością – 512Kb/s do klienta i 128Kb/s od klienta. Domena jaką otrzymywał abonent to .neostrada.pl. Nadal trzymano się protokołu PPPoE jednak do oferty weszły cztery modemy: Cellpipe 20 i Cellpipe 50 produkowane przez Lucent Technologies, AzTech 900E (dostępny na południu Polski) oraz Siemens Speedstream 5260 (krótka seria). Pozostawiono również sposób instalacji usługi. Technik (zwany wtedy Instalatorem), montował w odpowiedni sposób modem: Najpierw należało odpiąć telefon z gniazdka, następnie podłączano rozdzielacz sygnałów. Do jednego gniazda w rozdzielaczu wpinano modem, a do drugiego mikrofiltr z telefonem. Mikrofiltr ten miał za zadanie tłumić częstotliwość ADSL tak aby nie przeszkadzała ona w funkcjonowaniu telefonu. Po stronie operatora należało przepiąć linię do odpowiedniego DSLAM – urządzenia pełniącego rolę centrali ADSL. Ewentualnie przepinano z HiS-NAE (SDI) do DSLAM klientów którzy wybrali tańszą opcję „przeprowadzki” z SDI do Neostrady. Nowa oferta wprowadziła również nową aplikację dostępową instalowaną na komputerze. Nie była ona niezbędna ale pomagała mniej obeznanym użytkownikom w ustanawianiu połączenia. Telekomunikacja Polska zaczęła również interesować się innymi platformami od Windows, a mianowicie Mac oraz Linux i również dla nich oferowała pomoc w konfiguracji. Wcześniej tego nie było a użytkownicy jabłka czy pingwinka musieli sami sobie radzić. Neostrada Plus również szybko została odłożona w kąt, gdyż już w następnym roku wprowadzono kolejną usługę z rodziny Neostrada.

Informacje o opłatach znajdują się w dołączonym arkuszu XLSX

Dodatkowe pliki:
Neostrada Plus – Instalacja Windows – 2003: Pobierz

Neostrada TP - już dziś w każdym domu

Na początku 2003 roku wprowadzono kolejną usługę z rodziny Neostrada. Jest nią Neostrada TP. Nie wiele się zmieniło względem Neostrady Plus. Nadal oferowana była jedynie jedna prędkość – 512 Kb/s oraz nadal klient otrzymywał 100MB przestrzeni dyskowej na konta mailowe lub stronę WWW. Rozbudowano jednak takie usługi jak Strefa gier oraz co najważniejsze – wprowadzono zestawy do samoinstalacji. A dokładnie tylko jeden zestaw. Zawierał on Instrukcję Instalacji, Płytkę z aplikacją obsługującą Neostradę, Modem ADSL ze złączem USB, Dwa mikrofiltry (popularne stało się mieć po jednym telefonie na każdej kondygnacji domu mieszkalnego), Kabel telefoniczny oraz Kabel USB. Na samym początku oferowano jeden modem ADSL na USB. Był nim kultowy Sagem F@st 800, który jak powiadają „potrafił złapać synchronizację z centralą nawet na sznurku i to postrzępionym”. Faktycznie F@st 800 posiadał własny układ ADSL (Analog Devices Eagle), który był dość dobry przez co zdarzały się takie sytuacje, że modem nawiązywał synchronizację z centralą i to z pełną prędkością, zaś telefon w ogóle nie działał. Wszystko wina bardzo kiepskiej jakości linii telefonicznej. Technicy wzywani do niedziałającej Neostrady byli proszeni o nie używanie F@st 800 (jeżeli klient posiadał inny) gdyż „ten to Panie złapie synchro” (historie z życia wzięte – naprawdę). Kolejnym modemem wprowadzonym do sprzedaży był Thomson Speedtouch 330, również na gniazdo USB, lecz nieco bardziej wybredny na linię. Był jednak bardziej stabilny, gdyż STMicroelectronics który tworzył układy ADSL dla różnych producentów wchodził w skład firmy Thomson. Używanie modemów na USB było podyktowane tym, iż były tańsze i nie wymagały posiadania karty sieciowej Ethernet w komputerze. Dodatkowo Telekomunikacja Polska wprowadzała na szerszą skalę protokół PPPoA, czyli Point-to Point Protocol over ATM, który kapsułkował ramki PPP w ramki ATM, a jak wiadomo sieć POLPAK-T, na której działała Neostrada była już wyposażona w infrastrukturę sieci ATM. Ostatecznie istniały 2 typy central – Obsługujące PPPoE i PPPoA lub obsługujące jedynie PPPoA.

Gdzieś w 2004 roku wprowadzono opcję 128Kb/s, która oferowała prędkość pobierania 128Kb/s oraz wysyłania na poziomie 64Kb/s. Ta konkretna opcja posiadała lejek prędkości, który wynosił 5GB na miesiąc. Po jego przekroczeniu prędkość Neostrady spadała drastycznie (do 32kb/s) i bardziej opłacało się iść do kafejki internetowej.

Następnie 1 czerwca 2004 oferta znów przeszła duże zmiany. Zrezygnowano z opcji 512Kb/s, w zamian wprowadzono opcje 320Kb/s oraz 640Kb/s. Opcja 128Kb/s pozostała. Dwie najniższe opcje dalej posiadały lejek do 5GB, zaś opcja najwyższa go nie posiadała. Opcja najwyższa jako jedyna również oferowała hosting WWW. Niższe opcje miały w swojej ofercie tylko konto pocztowe o pojemności 5 lub 10 MB w zależności od opcji. W tym samym czasie do zestawów instalacyjnych doszły modemy ze złączem Ethernet marki Thomson, czyli Speedtouch 510 w wersji Router (1 port LAN) oraz Switch (4 porty LAN), a także router z wbudowanym Access Pointem pracującym w standardzie 802.11b, czyli SAGEM F@st 1400W. F@st jednakże wszedł ciut później jak uwolniono pasmo 2.4GHz na potrzeby sieci Wi-Fi – wraz z nim pojawiły się pierwsze „paluszkowate” adaptery Wi-Fi na USB firmy Sagem, a także opcjonalne (czyt. do kupienia) adaptery na PCMCIA.

Kiedy rozpoczął się proces sprzedaży Telekomunikacji Polskiej do France Telecom (był to rok 2005) i nastąpił kolejny rebranding TP S. A. zmieniono nazwę Neostrada TP na Neostrada tp oraz zastąpiono ofertę inną. Ze wszystkich wcześniej dostępnych opcji, pozostawiono jedynie 128Kb/s. Przywrócono za to opcję 512Kb/s oraz wprowadzono 1024Kb/s (czyli 1Mb/s). Znów wprowadzono do łask usługę Neostrada Plus, która oferowana była w prędkości 640Kb/s. Limity wprowadzono dla wszystkich opcji, prócz Neostrady Plus, która nie miała żadnego lejka, co prawdopodobnie stanowiło ten „Plus” o którym mówi usługa. Limit był zależny od wykupionej opcji i tak dla: 128Kb/s było to 7 GB, zaś prędkość spadała do 32Kb/s (pobieranie), dla 512Kb/s było to 15 GB, zaś prędkość spadała do 32Kb/s, dla 1Mb/s było to 25 GB, zaś prędkość spadała do 32Kb/s. Nie było to zbyt zadowalające i nie podobało się to abonentom jednak to wtedy Neostrada przeżyła swój wielki rozkwit i wtedy wzrosło zainteresowanie nią. Spowodowane było to właśnie wprowadzeniem tańszej opcji 128 Kb/s, która nadal biła na głowę 115.2Kb/s SDI. Limity zaś można było zwiększać dokupując sobie GB. Wyglądało to mniej więcej tak jak teraz Internet mobilny. Jeżeli chodzi o dodatkowe usługi jak konto pocztowe czy serwer WWW to znów wprowadzono ograniczenia i opcja 128 nie otrzymywała hostingu a jedynie 5MB konto pocztowe, opcja 512 otrzymywała 20MB na konto pocztowe lub stronę WWW, opcja 1Mb/s otrzymywała już tych MB 50. Oczywiście można było zwiększać przestrzeń dyskową poprzez zakup różnych usług stworzonych w tym celu.

Później bo gdzieś pod koniec 2005 roku wprowadzono trzy dodatkowe prędkości: 256Kb/s, 2Mb/s oraz 6Mb/s (przy czym pierwsza była 2Mb/s, która znalazła się ofercie środkiem 2005). Zmianom uległy również ceny, zaś jeżeli chodzi limity, to nowe oferty przedstawiały się następująco: Opcja 256 posiadała limit 7GB, Opcja 2048 (2Mb/s) posiadała limit 35GB, zaś opcja 6144 (6Mb/s) posiadała limit 50 GB. Jeżeli chodzi o listę modemów, ta również została zaktualizowana. W miejsce Speedtouch 510 pojawił się Speedtouch 516, który pełnił te same funkcje. Zaś w miejsce ST510 w wersji Switch pojawił się Speedtouch 546, który również pełnił te same funkcje. Zrezygnowano z F@st W1400, gdyż wprowadzono na rynek nowy produkt. Livebox tp. Był to kombajn multimedialny. Obsługiwał kilka standardów szyfrowania, pozwalał na podłączenie komputera poprzez USB oraz obsługiwał ADSL2+, czyli nową wersję ADSL/ADSL2, która pozwala osiągnąć szybsze prędkości niż poprzednie modemy Sagem i Thomson. Livebox był dzierżawiony co oznaczało, że należał do TP S. A. (obecnie każdy posiadacz został zwolniony z dzierżawy i Livebox w wersji 1.1 należy do posiadacza; koszt miesięczny za dzierżawę dawniej wynosił 10zł). Dawany był klientom nowej usługi VoIP, która pozwalała na korzystanie z telefonu poprzez protokół IP oraz Videostrady (poprzednik OrangeTV), usługi działającej na IPTV, która pozwala transmitować telewizję cyfrową za pomocą protokołu IP. Oczywiście obie usługi zabierały sporo pasma dlatego były przeznaczone jedynie dla opcji szybszych Neostrady. Rok później do całej gromadki modemów USB dołączył ZXDSL 852 firmy ZTE. Niestety był on najmniej polecanym modemem z całej listy. Był często awaryjny, linia musiała być czysta niczym łza, aby działał poprawnie, posiadał również kiepskie wsparcie dal systemów operacyjnych. Na Linuxie i Macu działał najgorzej, a z Windowsów działał stabilnie jedynie na 32 bitowych wersjach XP i 7. Później do modemów dołączyła już nieco lepsza wersja ZTE ZXDSL 852 w wersji 2. Zamiast dwóch diod, posiadała ich trzy jednak nadal wymagała czystej linii, no i nie obsługiwała ADSL2. Można jeszcze wspomnieć o dość ciekawym epizodzie, który zdarzył się 1 lutego 2007 roku, kiedy to zniesiono limity miesięczne - ponieważ wiele osób odchodziło od Neostrady do lepiej rozwijających się operatorów, którzy takich limitów nie posiadali - a mianowicie podniesiono prędkość 128Kb/s do 256Kb/s, dla klientów którzy mieli takie możliwości przez co ta sama usługa, czyli 256Kb/s, miała dwie różne ceny. Później to oczywiście zmieniono.

Rok 2008 dla Neostrady przyniósł modem Babybox tp wymyślony przez Polaków, stworzony przez firmę ZyXEL, który oferowany był abonentom stawiającym przede wszystkim na usługi VoIPowe. Urządzenie to posiadała również funkcję, która w razie zaniku prądu przełączała gniazda FXS z VoIPa na standardowego POTSa. W tym samym roku wprowadzono również usługę Bezpieczny Dostęp znaną dzisiaj z dodawania do loginu bez_ochrony, czyli usługę blokującą porty, które są często wykorzystywane do ataków hakerskich.

W 2009 roku Telekomunikacja Polska zdecydowała o likwidacji marki Neostrada, na rzecz marki Orange. Oczywiście nie wiązało się to z zaprzestaniem sprzedaży Neostrady, a jedynie z zaprzestaniem traktowania tej usługi jako coś oddzielnego od innych usług. Wprowadzono również nowe prędkości, czyli 10Mb/s oraz 20Mb/s, które pracowały już całkowicie w nowej technologii, czyli ADSL2+ - tylko ona pozwalała wyciągnąć takie parametry.

Rok 2010 był dość szczególnym okresem dla Neo, otóż zastąpiono dotychczas używane Speedtouche modemami ZTE ZXDSL 831AII (odpowiednik ST516, posiadał tylko jeden port LAN oraz port USB), ZTE ZXV10 W300 (odpowiednik F@st 1400W, posiadał Wi-Fi oraz 4 porty LAN) oraz Sagem F@st 1201 (to samo co ZXDSL 831AII, tyle że marki Sagem. Nie wiadomo nic o tym modemie, prócz paru instrukcji na stronie Orange. Nie wiadomo też kiedy dokładnie wyparował z oferty. Prawdopodobnie wraz z tymi ZTE). W roku 2010 ogłoszono również start pilotażowej opcji w technologii VDSL, czyli Very High Speed DSL – znacznie szybsza alternatywa dla ADSL. Pilotażowy VDSL był oferowany z dwoma modemami – SAGEMCOM F@st 3764 oraz DGT RGW VDSL2 Gv1.

Rokiem 2011 wypuszczono nowy modem z rodziny Livebox, czyli Livebox 2.0, który był bardziej funkcjonalny od Liveboxa tp i lepiej obsługiwał nowo wprowadzone prędkości. Posiadał chociażby wsparcie dla standardu 802.11n (ZXV10 obsługiwał maksymalnie 802.11g). Gdzieś 1 czerwca skończył się program pilotażowy dla usługi VDSL i wprowadzono ofertę o nazwie Neostrada Fiber, pracującą w tejże technologii. Oferowała ona dwie prędkości – 40Mb/s oraz 80Mb/s. Niestety nie każdy mógł pozwolić sobie na tą ofertę gdyż nie wiele central było wyposażonych w odpowiedni osprzęt do świadczenia tej usługi. Pozostawiono te same modemy, czyli F@st 3764 oraz DGT RGW VDSL2, z tym że DGTka to już nie Gv1, tylko Gv2. Wersja ta jest biała i mniejsza. Następna wersja czyli FG4v1 była pozbawiona zewnętrznych anten, a FG4v2 doczekała się lekkiej renowacji oprogramowania. Na tej też wersji zakończyła się produkcja modemów dla klientów indywidualnych przez DGT. W 2011 roku zrezygnowano całkowicie również z opcji 128Kb/s.

Środkiem roku 2012 rozpoczął się proces fuzji Telekomunikacji Polskiej i PTK Centertel w Orange Polska. Prawnie nadal były to odrębne spółki, jednakże już wtedy Neostrada jak i inne usługi TP zostały przeniesione na Orange. W związku z tym zmieniono nazwę z Neostrada tp na Neostrada. Jeszcze na początku roku 2012, kiedy pod domeną tp.pl, było faktycznie TP, zaprzestano promowania opcji niższych niż 1Mb/s – dalej były jednak dostępne w ofercie. Krótko po migracji usług do Orange, zaprzestano chwalić się opcją 1Mb/s, a parę miesięcy później opcjami 2Mb/s oraz 6Mb/s. Jednak czy całkowicie z nich zrezygnowano, tego nie można stwierdzić dokładnie gdyż brak w Internecie cenników z tamtego okresu, jednak prawdopodobnie tak się nie stało. W 2012 wycofano również z eksploatacji modemy Babybox tp, ZTE ZXDSL 831AII, ZTE ZXV10 W300 oraz modemy ADSL na USB, na rzecz jednego modemu, czyli SAGEMCOM F@st 2704, który był dość udanym modemem – jednym z lepszych można by rzec.

W roku 2013 zaś wprowadzono modem Livebox 3.0, który chociaż pozwalał na działanie w trybie ADSL2+, to był wykorzystywany jedynie do świadczenia usług VDSL, posiadał również gigabitowe porty i był gotowy na świadczenie usług światłowodowych. A usługi te uruchomiono również w tym roku – dostępne były dwie prędkości 100Mb/s oraz 300Mb/s, zaś sama usługa była dostępna na naprawdę ograniczonym terenie. Prędkość 512Kb/s powróciła jako usługa Neostrada 512Kb/s, oferowana mało wymagającym abonentom. Wprowadzenie takiej usługi oznacza więc, iż gdzieś po drodze ze zwykłej Neostrady usunięto prędkość 512Kb/s, a prawdopodobnie stało się to jeszcze w 2012 roku. W 2013 roku prawdopodobnie wprowadzono opcję 10NEMO, która stanowiła alternatywę dla opcji 10Mb/s. Opcja ta oferuje szerszy zakres prędkości gwarantowanej – od 1Mb/s do 10 Mb/s, gdzie przy zwykłej opcji ten zakres wynosił 9-10Mb/s. Pozwoliło to utworzyć dynamiczną opcję dla abonentów, których odległość od centrali nie spełniała warunków dla opcji 10Mb/s. Nowością było wprowadzenie IPv6 dla wszystkich abonentów Neostrady. Usługa ta jednak działa jedynie na modemach obsługujących technologię Dual-Stack Lite. Polega ona na tym, że podczas sesji PPP przydzielany jest najpierw adres IPv6, zaś IPv4 tunelowany jest przez serwery Orange. Niestety większość starszych modemów nie obsługuje tej technologii.

Dopiero w 2014 roku Orange z powrotem zaczęło promować opcje 256Kb/s, 512Kb/s oraz 1Mb/s. Nie wiadomo jednak czy ma to związek z ich powrotem do oferty czy może z nową strategią. Ze względu na brak cenników z okresu 2012-2015 nie można definitywnie stwierdzić tego. Wiadomo na pewno, że na ten rok Neostrada dostępna była w prędkościach 256Kb/s, 512Kb/s, 1Mb/s, 10Mb/s, 20Mb/s, 80Mb/s, 100Mb/s oraz 300Mb/s. Osoby spostrzegawcze mogą zauważyć jeden fakt – w 2014 roku zrezygnowano z opcji 40Mb/s na dobre. W tym roku Orange wypuściło modem Funbox w wersji pierwszej, który zapoczątkował nową linię modemów. Do pracy zaprzęgnięto tym razem firmę SAGEMCOM, która odpowiedzialna jest za rozwój tejże linii. Otóż Livebox 2.0 i 3.0 były autorstwa ZTE (w wersji polskiej), więc dobrze widzieć z powrotem Sagemcom, który jednak robi sprzęt lepszej jakości.

Rok 2015 również przyniósł małe zmiany. Usługę światłowodową podpięto pod nową ofertę, która nazywała się Orange Supernova (nadal to była Neostrada). Wprowadzono przy tym prędkość 600Mb/s, a także dwa nowe modemy: Orange Funbox 2.0 oraz sprzedażowy TP-Link TD-W8950N (z obsługą IPv6), który zastąpił F@st 2704. Nowy Funbox prócz obsługi sieci 5GHz w standardzie 802.11ac, wprowadza obsługę multiroomu. Wykorzystywany jest zarówno do VDSLa jak i FTTH, a także do ADSLa, gdy abonent zamawia telewizję internetową. W tym też roku prawdopodobnie zrezygnowano z prawdziwego 10Mb/s a pod opcją „10Mb/s” technicznie kryje się tylko 10NEMO.

Rok 2016 to tylko Orange Funbox 3.0, który opiera się przede wszystkim na sieciach FTTH i dąży do integracji terminala ONT oraz routera. Nie posiada on, więc modemu xDSL i jest przeznaczony tylko i wyłącznie dla abonentów światłowodu. Nie da się go również przełączyć oficjalnie w tryb bridge, czy half-bridge, więc jest bolączką dla wielu abonentów. Wcześniejsze modemy w ofercie FTTH były dostarczane z zewnętrznym terminalem optycznym, który dało się podłączyć do własnego urządzenia. Orange niestety w kwestii własnego sprzętu dla FTTH jest bardzo surowy. W roku 2016 Orange Supernova, zaczęła być powoli traktowana jako zwykła Neostrada. Oczywiście „Orange Supernova” to tylko marketingowa nazwa. Używana jest też przy węzłach użytkowników światłowodu.

W roku 2018 nastąpiła mała zmiana w ofercie dla światłowodu. Opcję 600Mb/s zastąpiono opcją 1Gb/s. Wycofano również modem TP-Link zastępując go przerobionym Liveboxem 2.0, nazywanym również Livebox 2.0S/Livebox 2.2. Początkowo był on w kolorze czarnym, obecnie jednak sprzedawany jest w kolorze białym chociaż trafiają się i czarne sztuki. Nie różni się niczym od swojej podstawowej wersji prócz brakiem obsługi Telefonu HD. Livebox 2.0S to jedyny legalny sposób na uzyskanie tego modemu na własność. Pod koniec roku 2018 zmieniono nazwę usługi z Neostrada na „Internet domowy”. Technicznie jednak w systemach Orange nadal jest to Neostrada. Funbox 3.0 doczekał się aktualizacji firmware, która dodaje do niego obsługę zewnętrznego ONT. Rozpoczął się wtedy okres kiedy zastępowano zestaw FB2.0+ONT zestawem FB3.0+ONT dla niestandardowych instalacji. Okres ten trwał prawdopodobnie aż do 2019 roku.

Rok 2019 – prosta sprawa. Zmiany w ofercie. Zrezygnowano z opcji 256Kb/s oraz 1Mb/s na stałe. Zamiast 100Mb/s wprowadzono, a raczej przywrócono 600Mb/s. „Internet domowy” zamieniono na „Internet”. Zaczęto również oferować Neostradę średnim firmom wraz ze stałym adresem IP oraz modemami dla klientów indywidualnych.

Rok 2020 - nastąpiła pewna zmiana. Wprowadzono “Neostradę dla Firm” lub jak na to mówią - “Internet dla Firm”. Otóż w momencie gdy firma zamówi Neo wraz z jedną z trzech “Paczek do internetu firmowego” to Neostrada przechodzi automatycznie na wyższy poziom, czyli obowiązywać zaczyna “Regulamin usług internetowych dla biznesu” i dla przykładu: można udostępniać Internet innym. Wyżej wspomniane paczki to: “Paczka S”, “Paczka L”, “Paczka M” - każda z nich rozszerza usługę o dodatkowe możliwości. “S’ka” daje nam wsparcie zdalne oraz Cybertarczę Stacjonarną. “L’ka” daje nam tylko wsparcie zdalne, zaś “M” daje wsparcie zdalne oraz… Stały adres IP! Niestety tylko jeden adres, a nie całą sieć. Dodatkowo w ramach testów, niezależnie od paczki dostajemy usługi: Wsparcie Zaawansowane, SLA, Cybertarcza Stacjonarna lub Pakiet Hostingowy Orange Office Standard i Stały Adres IP. Po zakończeniu okresu testowego, można pozostawić sobie dwie lub cztery z usług testowych - dwie dla Paczki L i cztery dla Paczki M. Paczka S niestety nie może zachować żadnej usługi.

Rok 2021 przyniósł nam jedynie nowy modem, czyli Funbox 6, obsługujący Wi-Fi 6 oraz światłowód o prędkości ok. 2Gb/s. Został on wprowadzony w związku z rozwojem Internet of Things oraz ogólnej informatyzacji wszelkich urządzeń codziennego użytku jak lodówki.

W roku 2022, Orange rozpoczął testy nowej technologii XSGPON, która jest w stanie dostarczyć nawet 10Gbps, symetrycznie do abonenta. W niektórych salonach w Polsce, możliwe jest obejrzenie na własne oczy działania tejże technologii. Jednostką abonencką, jest zmodyfikowana nieco wersja francuskiego Liveboxa 6, pozbawiona ekranu z e-papieru (w zamian są wstawione fizyczne przyciski), a także pozbawiona portu Ethernet 2.5Gbps - w jego miejsce jest zainstalowany interfejs Ethernet 10Gbps. W salonach zainteresowani mogą się dowiedzieć nieco więcej na temat przyszłej usługi o nazwie “Orange Światłowód Pro 10.0”, a także sami przetestować prędkość sieci. W warunkach testowych osiągana prędkość wynosi 8Gbps w obu kierunkach.

Rok 2023 przyniósł nam uboższą nieco wersję Światłowodu Pro 10.0, a mianowicie - Orange Światłowód Pro 2.0.** Jest to nowa opcja w usłudzie Orange Światłowód (zwanej w umowie “Internet” lub zwanej dawniej “Neostradą”), która dostarcza do abonenta łącze z prędkością 2.0Gbps. Chociaż tak naprawdę, światłowód od zawsze był dostępny z prędkością 2.5Gbps, a to login abonenta, ograniczał prędkość do 1Gbps (w przypadku opcji 1Gbps). W momencie wprowadzenia oferty, abonenci nie są jednak w stanie uzyskać tejże prędkości na pojedynczym urządzeniu. Orange nie ma w swojej ofercie modemów z portami 2.5Gbps, a co za tym idzie deklarowane 2.0Gbps tyczy się sumarycznej przepustowości dostępnej dla wszystkich urządzeń w sieci. Pojedyncze urządzenie jest w stanie osiągnąć maksymalnie 1Gbps. Dodatkowo Orange nie dysponuje terminalami optycznymi z portami 2.5Gbps, więc abonenci mieszkań deweloperskich oraz abonenci takich programów jak POPC czy po prostu abonenci, których światłowód należy do innego operatora, są wykluczeni z nowej oferty, gdyż nie ma terminala zapewniającego prędkość 2Gbps na złączu Ethernet. Jednakże nawet gdyby był to ani Funbox 6, ani żaden inny modem w ofercie Orange, nie posiada złącza Ethernet 2.5Gbps.

Duże zmiany w ofercie dla firm nastąpiły we wrześniu 2023 roku. Przede wszystkim zredukowano liczbę paczek firmowych do dwóch - zmieniły się więc usługi w poszczególnyczh paczkach. W ramach obecnej paczki S mamy dostępne jedynie Wsparcie Zdalne oraz Cybertarczę Stacjonarną - nie można wybrać żadnych dodatków usług. Droższy wariant L oprócz bazowego Wsparcia i Cybertarczy, umożliwia wybór trzech usług spośród pięciu: Stały Adres IP (na takich samym zasadach jak poprzednio), Wsparcie Zaawansowane, SLA, Pakiet Hostingowy Orange Office Standard oraz Backup 250GB. Wszystkie usługi możemy rozszerzać (np. Backup o dodatkowe miejsce), jednakże najciekawszymi rozszerzeniami będą na pewno te dotyczącego statycznego adresu IP. Bazowo usługa stały adres IP (zwana Usługą Podstawową) wygląda realizowana jest identycznie jak przy zwykłej neostradzie - poprzez protokół PPPoE przydzielany jest jeden adres IP, z tą różnicą, że ten jest statyczny. Istnieje jednak opcja rozszerzenia tej usługi o tzw. “Rozszerzenie do 4 adresów IP” - dzięki tej opcji, abonent otrzyma własną podsieć czteroadresową (przy czym adres pierwszy to sieci, ostatni do rozgłoszeniowy, a z pozostałych dwóch dostępnych, jeden jest przydzielany Funboxowi) z maską 30-bitową. Sesja PPPoE jest wtedy zestawiana przez Funboxa 6, a sam modem będzie pracował w tzw. “trybie przeźroczystym”, czyli bez NATu, podsieć abonenta będzie dostępna na wszystkich portach modemu. Analogicznie jest w przypadku usługi dodatkowej “Rozszerzenie z 4 do 8 adresów IP” - w tym przypadku pula jest ośmioadresowa (maska 29-bitowa), a abonent ma do dyspozycji 5 adresów. No chyba, że, pomimo zaleceń operatora, zrezygnujemy z Funboxa 6 na poczet własnego routera, wtedy będziemy mieć do dyspozycji 2 i 6 adresów w zależności od usługi, jednakże korzystając z tych rozszerzeń nie otrzymujemy loginu i hasła do PPPoE. Sama bazowa usługa jest bezpłatna i jest wliczona w cenę paczki L, zaś usługi dodatkowe są płatne (10 zł/msc) i niestety, ale się stackują tj. aby skorzystać z ośmioadresowej podsieci musimy zamówić czteroadresową, czyli w sumie wyjdzie 20 zł/msc.

Ze zmian technicznych związanych z konsumentami, to najważniejsza z nich dotyczy terminali ONT - a raczej ich definitywny brak w ofercie 1Gb/s. Sprzedawcy i technicy mają fizycznie zablokowaną w systemach możliwość przydzielenia terminali ONT dla usługi 1Gb/s (i Pro 2.0). Chociaż może się to różnić w zależności od regionów.

Dodatkowe pliki:
Neostrada tp – Cennik – 2007: Pobierz
Neostrada tp – Cennik – 1 czerwca 2011: Pobierz
Neostrada tp – Cennik – 1 września 2005: Pobierz
Neostrada tp – Cennik – 2006: Pobierz
Neostrada tp – Cennik zestawów instalacyjnych – 2006: Pobierz
Neostrada tp – Cennik zestawów instalacyjnych – 2011: Pobierz
Neostrada tp – FAQ – 1 września 2005: Pobierz
Neostrada tp – Lista referencyjna modemów – 2011: Pobierz
Neostrada/Internet - Cennik - 2021: Pobierz
Neostrada/Internet - Warunki Paczek - 2021: Pobierz
Neostrada/Internet - Umowa z paczkami - 2021: Pobierz
Neostrada/Internet - Cennik - 2023: Pobierz
Neostrada/Internet - Warunki Paczek - 2023: Pobierz

Neostrada - czasy współczesne

Może przydało by się małe podsumowanie i ustalenie jak obecnie wygląda sprawa Neostrady. Dane aktualne na dzień 30.12.2023. Usługa jest oferowana w prędkościach: 512Kb/s, 10Mb/s, 20Mb/s, 80Mb/s, 300Mb/s, 600Mb/s, 1Gb/s oraz 2.0Gb/s (dzielone między urządzeniami). Dla opcji od 512Kb/s do 20Mb/s świadczonych w technologii ADSL oferowany jest modem Livebox 2.0, LB1 oraz LB3 wyszły całkowicie z eksploatacji. Livebox 2.0 też jednak ten jest sprawnie poddawany odświeżaniu w Centrum Odnowy Urządzeń Orange. Dla tych samych opcji ale z telewizją IPTV oferowany jest modem Funbox 2.0. FB2.0 dostępny jest również bez IPTV ale za opłatą. Dla prędkości 80Mb/s świadczonej w technologii VDSL oferowany jest jedynie modem Funbox 2.0. Światłowody to obecnie jedynie Funbox 6, z ewentualnym zewnętrznym ONT (tylko opcje 300Mb/s i 600Mb/s, a także łącza nienależące do Orange). Wcześniej z zewnętrznym ONT dawano Funboxa 2.0 jeżeli taka potrzeba zachodziła. Funbox 1.0 został wycofany z eksploatacji.

Dodatkowo dostępny jest firmowy wariant Neostrady zwany “Neostrada dla firm”/”Internet dla firm”/”Internet firmowy”, który wykorzystuje zwykłą Neostradę na warunkach podyktowanych przez regulamin dla biznesu i dwie paczki, rozszerzające możliwości usługi o np. stały adres IP (przydzielany z puli adresów usługi Internet DSL). Technicznie (ze strony modemów czy protokołów) usługa ta nie różni się od zwykłej Neostrady - oprócz rozszerzeń adresu IP, które są realizowane w podobny sposób jak w Biznes Pakiecie czy Internet DSL.

Dostęp do usługi jest realizowany poprzez protokoły PPPoA (tylko ADSL) i PPPoE, a wymiana sprzęt na własny jest możliwa dla wszystkich technologii. Tyle, że dla FTTH wymagane jest zewnętrzne ONT chociaż niektórym udało się podłączyć nawet własnego ONTka, ale wymaga to odpowiedniego sprzętu i wiedzy. Żaden modem z oferty Orange nie da się przestawić w tryb bridge lub half-bridge - za wyjątkiem Funboxa 6 w ofercie dla firm z paczką L i dostosownymi rozszerzeniami stałego adresu IP, tam da się przełączyć modem w tryb przeźroczysty, który działa podobnie jak w przypadku Binzes Pakietu lub Internet DSL (z tym, że pula adresów dostępna jest na wszystkich portach).

Opłaty związane z Neostradą - arkusz: Pobierz